Als atletiekcoach haalde hij in 2012 zijn eerste grote succes. Tim Dekker haalde in Barcelona op de 10-kamp Brons bij het WK junioren! Een jaar later verbeterde  Femke Pluim het Nederlands junioren record Polsstokhoogspringen en haalde Zilver bij het EK junioren in Rieti.
Als 6 jarig jongetje ben ik op voetbal gegaan bij de Goudse club Olympia. Op mijn 14e was ik klaar met voetbal en ging op atletiek, in eerste instantie voor het lopen, maar al snel bleek ik de technische onderdelen leuker te vinden. Na een paar jaar me voornamelijk gefocust te hebben op de werponderdelen ben ik gaan polsstokspringen en meerkampen.
Al snel ben ik training gaan geven en toen Laura Molenaar in 2005 Nederlands junioren kampioen werd op de 100 meter horden, ben ik steeds meer tijd gaan steken in training geven en coachen.

Laura Molenaar was mijn eerste pupil en samen met haar (en later ook Pim Jehee) hebben we bij AV Gouda het wiel moeten uitvinden om de trainingen naar een hoger niveau te tillen.
In 2009 wist Laura als eerste AV Gouda atleet zich te plaatsten voor een internationaal toernooi. Laura mocht met het Nederlands team naar de Europacup meerkamp in Polen.
In 2010, 2011 en 2012 was het meerkamper Pim Jehee die zich voor dit toernooi wist te plaatsen. Tegelijkertijd plaatste Tim Dekker zich in 2011 en 2012 voor het internationaal junioren toernooi. Tim haalde in 2012 zelfs BRONS op het WK junioren op de meerkamp.
Het succes bleef aanhouden, want nog geen jaar later sprong Femke Pluim het Nederlands junioren record op het onderdeel polsstokhoogspringen en werd 2e bij het EK junioren.
Sinds 01 maart 2013 ben ik een meerkampgroep bij AAV'36 (Alphen ad Rijn) gaan trainen en heb ik mijn trainerswerkzaamheden bij AV Gouda moeten stoppen.

10 jaar heb ik gewerkt in het technische bedrijfsleven als teamleider van service en productie afdelingen. Sinds 2011 ben ik gestopt met dit werk en ben ik fulltime actief als trainer coach in de sport.

Persoonlijke records als atleet
Polshoog              : 5,00 meter (2014)
10-kamp               : 6441 punten (2003)

Palmares
2017                     : 8e pl. Polshoog NK indoor senioren
2015                     : 8e pl. Polshoog NK indoor senioren
2014                     : 6e pl. Polshoog NK indoor senioren
2013                     : Nederlands record 10-kamp 35+
2011-13                : 8e pl. Polshoog NK indoor senioren
2004                     : 3e pl. Polshoog NK indoor senioren
2003                     : 2e pl. Polshoog NK indoor senioren
1997                     : 3e pl. Polshoog NK indoor junioren

              
BLOG

19 aug 2019 -
Beklimming Kilimanjaro 9-15 aug 2019

Dag1 naar Machame camp 2850m

We gaan met een team van 2 gidsen, 1 kok en 16 porters de Kilimanjaro beklimmen. Het is echt bizar wat ze allemaal voor ons omhoog gaan dragen!
Rond 09:30 uur werden we opgehaald bij de lodge. Vervolgens was het 45 min rijden en 1,5 uur wachten bij de Machame gate voordat alles gereed was om aan de wandeling te beginnen.
We wisten dat we langzaam zouden moeten wandelen, maar hier kreeg langzaam, “pole pole”, een nieuwe dimensie.
Dag 1 was een prachtige wandeling door het mooie regenwoud.
In 4:30 uur liepen we van 1800m naar 2850m, Machame camp.
Daar aangekomen stond alles al voor ons opgezet. We kregen direct thee met popcorn en een wasbakje met warm water om je even op te frissen.
Rond 19:00 uur kwam het avond eten en dat was veel te veel. We begonnen met soep en brood en dachten dat dat het was, maar toen kwam er nog heel veel aardappelen met vis groente en sla. Ik had alles op, maar het was echt bizar veel.
Kort daarna zijn we naar bed gegaan en al snel ging het mis. Ik werd kots misselijk en kon 4 uur lang niet slapen. Later bleek dat Pim er ook niet goed aan toe was en Colien is zelfs  over haar nek gegaan. Het was zo erg dat we allen ons direct realiseerde dat het een paar hele lange dagen zouden gaan worden.

Dag2 naar Shira Cave camp 3800m
Om 06:30 gewekt met thee en gelukkig voelden we ons allen een stuk beter.
Kort daarna kregen we weer een wasbakje met warm water om te op te frissen
Daarna begonnen we aan het ontbijt. Toast met ei. Dit was een hele opgave om weg te krijgen aangezien we nog wel een beetje misselijk waren.
Tas inpakken viel tegen. Het camping ritme ontbreekt duidelijk nog bij iedereen.
Bovendien realiseren we ons allen ook dat eten en drinken lastig gaat worden.
We krijgen drie maaltijden per dag en het is per maaltijd veel meer dan we gewend zijn.
Bovendien moeten we 3-5ltr water per dag drinken wat uit de berg rivier gehaald wordt en op een of andere manier “gezuiverd” wordt.
Iedereen heeft moeite om deze hoeveelheden eten en drinken naar binnen te krijgen. En vervolgens moet je continu naar het toilet wat hier nou niet bepaald een pretje is.
De route van dag2 was gelijk mooi en lekker steil.
Al snel was iedereen gelukkig weer bij energie. Het was lekker mooi weer en ik kon weer gewoon in korte broek.
Naast het nieuwe record op hoogte lopen nml 3000m+ hadden we ook een nieuw record slakken tempo nml 1 km/h.
Rond 13:00 uur waren we bij Shira cave camp, waar de tenten alweer waren opgezet.
We mochten even liggen. De eerste koppijntjes begonnen op te komen.
Al snel stond er weer een lunch geserveerd, waar alleen Pim en Alex het opkregen. Colien en Niels streden als een malle maar kregen niet veel weg.
Na de lunch werd ik al snel weer misselijk en zijn we weer even gaan liggen.
Rond 16:30 uur zijn we naar de niet heel boeiende Shira caves gelopen.
Terug gekomen op het kamp werden we ontvangen met een dansje. Geheel boven mijn verwachting was dit best even leuk. Zo leuk dat de koppijn en buikpijn even weg was.
Daarna kregen we weer ons heerlijke dagelijkse badje.
Waarna Niels met de wereld tip kwam hoe je hier het beste kunt toiletteren.

Dag3 naar Barranco camp 3900m
Dag begon weer met lekker zonnetje, dus wandelbroek opgestroopt, shirtje aan en gaan. Op naar Lawa tower camp op 4600m voor een lunch en gewenning aan deze hoogte.
Ik voelde me deze dag opvallend goed. Geen buikpijn, geen koppijn en geen spierpijn.
Niels kreeg het vanaf 4200m heel zwaar. Vooral problemen met zuurstof tekort.
Aangekomen op 4600m stond de eettent met tafel en stoelen alweer opgezet en werd al snel de lunch geserveerd. Niels had het heel zwaar en kreeg vrijwel niets weg. Na de lunch zijn we afgedaald naar 3900m. Dat was een gave afdaling met hierendaar weer wat flora en zelfs een klein watervalletje. Langzaamaan ging het iets beter met Niels, maar het hield zeker nog niet over.
Op het camp aangekomen kreeg ik licht last van koppijn, wat ik niet had verwacht omdat het op 4600m prima ging. Niels heeft het gehaald maar is er slecht aan toe.
Het kamp lag direct voor de Barranco wall. Een steile helling van 300m omhoog, waar we de volgende dag mee zouden beginnen.
Het ritme van slapen, eten en drinken blijft lastig. Voor ons gevoel is er snel na de lunch al weer avond eten en uiteraard weer in enorme hoeveelheden. Het is wel bizar hoe lekker en gevarieerd eten ze elke keer voor ons maken.
Niels krijgt nogf steeds niets naar binnen en we hopen dat hij zich met een hoogte ziekte pil en een goede nacht zich snel beter gaat voelen.
Inmiddels weten we dat het vroeg koud wordt en dat je daar op voorbereid moet zijn. Desalniettemin werd het een extreem koude nacht.

Dag4 Karanga camp 4000m
Niels voelt zich gelukkig iets beter, maar krijgt nog steeds vrijwel niets naar binnen bij het ontbijt. Voor mij is het ontbijt prima, want ze hadden weer heerlijke pannenkoeken.
De hike begint gelijk met de beklimming van de Barranco wall. Onze gids had ons al voorbereid op file vorming door het smalle steile pad omhoog en de vele mensen die tegelijk omhoog gaan.
Bizar om te zien hoe de “porters” zoveel bagage zelfs op deze steile route moeiteloos omhoog brengen. De route is erg mooi en nadat we 2 groepen hebben ingehaald valt de file vorming enorm mee.
Aangekomen op de top (4200m) hebben we een prachtig uitzicht op de top van de Kilimanjaro en aangezien we boven de wolken zitten, kijken we tevens uit op een mooi wolkendek met in de verte mount Meru, wat door de wolken net op een eiland lijkt.
De rest van de route is redelijk relaxt met hier en daar wat pittige afdalingen en aan het eind een steile klim van 100m, waar ik zowaar een keer lekker in mijn eigen tempo omhoog mocht i.p.v. "pole pole". Geen idee hoe het komt maar fysiek ga ik me elke dag sterker voelen.
Lunch was dit keer gefrituurde aardappel met kip en het diner pizza met pasta hoorntjes. Iedereen is blij met deze welkome verrassing!
Nacht was weer koud en de toilet was licht afdalen over kiezelstenen en rotsblokken. Kortom alles behalve ideaal om snachts naar het toilet te moeten gaan.

Dag5 Barafu camp 4700m
Ook deze ochtend begon weer met prachtig weer. Al snel liep ik weer in alleen een T-shirt. De route van vandaag is lekker kort zodat we nog wat kunnen rusten op het kamp, want vannacht zullen we naar de top toelopen.
Het landschap is nu echt veranderd in een maanlandschap, maar zelfs op deze hoogte zie je toch af en toe nog bloemen.
De route is lekker uitdagend want we steigen in 3 uur dus 700 meter.
In tegenstelling tot alle andere kampen is dit een uitgestrekt kamp tussen de rotsen.
Wij hebben een mooie plek direct aan de voet van de beklimming die we vannacht beginnen.
Rond 13:00 uur kregen we weer een flinke lunch. Kip peri peri met macaroni en groente.
Rond 14:00 uur ben ik zenuwachtig in de tent gaan liggen. Eigenlijk wilde ik mn spullen alvast klaar leggen, maar ik heb nog steeds geen idee wat ik aan moet doen.
We zullen waarschijnlijk vertrekken met -15graden terwijl het op de terug weg weer richting 10 plus kan gaan.
Om 17:30 kregen we nog een uitgebreid diner, waar vrijwel niemand wat van weg kreeg door de zenuwen. Abdi (de gids) gaf aan hoe de tocht naar de top er uit zou gaan zien en gaf aan wat we moesten aantrekken, dus hoefde ik daar in ieder geval niet over na te denken.

De dag: beklimming naar Kibo, top van de Kilimanjaro 5895m
Om 23:00 uur werden we gewekt. We moesten 2 paar sokken aan, 2 leggings en een skibroek, 4 lagen lange mouwen shirts en een winterjas, een muts en een sjaal!! Dat was niet overbodig want het was tussen de -15 en -20 graden.
Om 23:30 zaten we klaar en kregen we nog thee en koekjes en om 24:00 zijn we begonnen.
De tocht zou ongeveer 5-6 uur naar Stella point (5756m) en dan nog 45 min naar Kibo duren.
We waren goed voorbereid en wisten dat hoogteziekte de grootste vijand zou worden. Niels had al een tegenslag gehad en was aan de betere kant, dus het leek mij dat hij nu minder kans op hoogte ziekte zou krijgen. Pim slikte al preventief pillen en had tot 4800m nog geen last, dus stond er lekker voor. Colien had al lichte verschijnselen en was op aanraden van Abdi aan iboprufen en hoogteziekte pillen als de hoofdpijn zou aanhouden. En ik had tot 4800m helemaal geen last, dus gebruikte helemaal niets. Dat maakte me de laatste avond wel zenuwachtig want als ik last zou krijgen kon ik er niets meer tegen doen, terwijl de rest al een traject gestart was.
Anyway we begonnen met wandelen in de koude en in het donker met allemaal een hoofdlampje op met een tempo van 700m per uur! In het begin maakte ik mezelf een beetje gek door de zenuwe, maar na een uur werd ik relaxter en liep het prima. Na 1,5 uur begon ik iets duffer te worden en leek ik minder energie te hebben. Op dat moment was de hoofdpijn van Colien behoorlijk gestegen en leek zij er ook even doorheen te zitten. Van Niels kreeg ik nog mee dat hij vooral last had van hele koude handen en voeten. En Pim ging gewoon goed.
Na 2 uur ging het echt heel slecht met mij. Ik had geen energie en voelde me duizelig. Bij de pauze gaf ik mn dagrugzak aan Abdi en nam ik wat thee en een snelle Jelle en toen ging het iets beter, maar al snel ging het weer heel slecht. Ik had een horloge om en wist dus dat we nog 5 uur moesten lopen om bij de top te komen. Dat maakte me helemaal gek. Ik was veel te vroeg er zo slecht aan toe dat het kansloos leek om de top te halen. Enige hoop putte ik nog uit het feit dat thee en wat eten even goed deed, dus na 45 min hadden we gelukkig weer een korte pauze en nam ik weer thee en een energie reep, maar bij de eerste hap bleek dat die bevroren was en dat die reep niet weg te krijgen was. Bovendien was mijn thee bijna op en mijn water bevroren en toen knakte ik mentaal volledig. Nog ruim 4 uur lopen met zo weinig energie en geen thee en geen eten gaf weinig goede hoop. Bovendien moesten we vanaf de top nog 2 uur terug. En het enige wat ik wilde was liggen en slapen dus het was voor mij wel helder dat doorgaan geen zin had. We konden ook niet te lang pauze nemen want dan kreeg je het echt te koud. Mijn handen en voeten waren prima, maar na 5 min pauze waren die echt heel koud.
Ik ben nog 30 min doorgegaan en daarna gaf ik aan dat ik terug wilde omdat het kansloos was. Abdi wilde dat ik door zou gaan en wist me over te halen, maar na 30 min was ik echt zo op dat ik echt wilde stoppen. Abdi gaf aan dat we halverwege waren en dat stoppen zonde zou zijn. Tegelijkertijd merkte ik wel dat het niet slechter werd dan dat het was.
Ik begon ook te rekenen dat ik dan misschien wel 5500m zou kunnen halen en dat ik daar dan ook wel tevreden mee zou zijn. Eenmaal daar aangekomen wist de groep en Abdi me toch weer zover te krijgen om door te gaan en al met al zat ik op een gegeven moment op 30 min van Stella point. Toen dacht ik dan ga ik wel tot daar. De twee andere gidsen werden met Pim Colien en Niels alvast verder gestuurd en Abdi ging met mij alleen verder.
Aangekomen op Stella point (iets na de anderen) kwam ik er voor het eerst achter dat het ook heel slecht ging met Niels en Colien. Op dat moment wist ik nog niet wat ze precies hadden. Maar het zorgde er wel voor dat ik dan toch maar achter hen aan ging (weliswaar op sleeptouw van Abdi) richting de top. Ondanks dat ik er helemaal doorheen zat, ging de laatste 45 min in een flow voorbij en gelukkig heb ik de top gehaald. Al met al was het zelfs nog op tijd om de zonsopgang te zien.
De terug weg ging relatief makkelijk. Doordat de zon op was werd het snel warmer en naar mate we lager kwamen kreeg ik weer meer energie. Bovendien was het grootste gedeelte van de route over kiezelsteentjes waar je een soort van skiënd doorheen kan glijden.
Op het kamp aangekomen (09:00 uur) werden we door de crew onthaald alsof we wereldkampioen waren geworden. De gehele crew is alle dagen even enthousiast geweest en doen werkelijk alles voor je.
Daarna konden we even in de tent liggen en om 11:00 uur kregen we alweer een uitgebreide lunch. Dat was iets te enthousiast want vrijwel niemand van ons kreeg echt wat op.
Rond 12:00 uur zijn we vertrokken voor een 3:30 uur durende afdaling naar Mwemka camp op 3100m. Tijdens deze afdeling was iedereen er klaar mee. De top was gehaald en nu willen we gewoon lekker naar de lodge en een normale douche. Nog 2 wandelingen en nog 1 keer kamperen zit niemand op te wachten. Maar goed ik was weer volledig hersteld en had veel energie, daar waar de rest er nu juist klaar mee was.
Het kamp ligt weer lekker in de bossen en ook dat geeft energie. Morgen wordt een 3 uur afdaling naar de Gate door het mooie regenwoud en dan zit het er op!

====================================

13 dec 2016 - Alex van Zutphen

"Wat heb ik me slecht gevoeld, maar nu leef ik weer!"
Dit jaar is m'n droom, als coach op de Spelen komen, uitgekomen en toch heb ik me zelden zo slecht gevoeld. Na de Olympische spelen besloot Femke om met mij als trainer te stoppen en dat heeft veel met me gedaan.
Ergens heb ik de behoefte om m'n gevoel van de afgelopen periode te delen, dit helpt me hopelijk om een rot periode af te sluiten en komend jaar vol energie weer verder te kunnen gaan.

Toen Femke besloot bij mij te stoppen werd een 5 jarige relatie verbroken en zo voelde het ook echt. M'n wereld stortte volledig in elkaar. Alle stabiliteit en al m'n ambities verdwenen in een keer. Het was net alsof je op je werk ontslagen wordt en thuis komt en je vriendin je ook nog dumpt.
Tegelijkertijd werden er andere jonge coaches aangenomen bij de Atletiekunie.
Het voelde alsof ik nergens goed genoeg voor was. Niet voor Femke en niet voor de Atletiekunie.

In het begin heb ik (enigzins bewust) even m'n kop in het zand gestoken en ben volop doorgegaan om alles voor het nieuwe seizoen bij AAV36 op de rit te krijgen. Ik kreeg er 1 nieuwe topper (Lisanne Drost) bij en nog 2 atleten van buitenaf en ik zou vanaf de Herfst vakantie de nieuwe B1 junioren gaan opvangen.

Na een paar weken ga je nadenken hoe nu verder. Wat wil ik en vooral hoe kom ik hier overheen.
Om te beginnen ben ik m'n agenda gaan vol plannen omdat ik wist dat als ik me zou gaan vervelen dat ik dan ook teveel zou gaan piekeren.
En ergens had ik de behoefte om aan de buitenwereld te gaan laten zien dat ik wel een goede trainer ben en dat ik niet altijd boos wordt. (Want dat is de naam die ik nu bij sommigen heb)

Tegelijkertijd kon ik hier gelukkig veel over praten met met name Pamela en Niels. Zij moeten helemaal gek zijn geworden van mijn gezeur en gejank, maar ik ben ze enorm dankbaar want het heeft me wel geholpen.
Zij en anderen gaven aan dat komend jaar een mooie kans is om meer aandacht te geven aan m'n AAV36 atleten en om m'n Bootcamp groep groter te maken.
Ik was het hier uiteraard mee eens maar twijfelde of ik überhaupt nog wel training wilde geven.
Nou die keuze was snel gemaakt want bij de gedachte dat ik naar het bedrijfsleven terug moest kwam ik spontaan in een nog grotere depressie.
Maar dat betekende wel dat m'n drijfveer nog niet goed was. Iets doen omdat je iets anders echt niet wilt.
Ondanks dat ik een aantal topatleten mocht begeleiden, heb ik mezelf in oktober echt naar de baan moeten sleuren.
Dat was ook het punt dat ik me realiseerde dat het aanzienlijk slechter met me ging dan ik aanvankelijk dacht. Ondertussen probeerde ik overal de schijn op te houden om het niet teveel te laten merken. Nou ja behalve natuurlijk bij Pamela en Niels die weer de Sjaak waren 😅
Ik ergerde me aan mezelf dat ik niet kon genieten van wat ik had. Ik had een mooie bootcamp groep, tevreden personal training klanten, een enthousiaste Triathlon groep, een hele leuke B1 junioren groep en een fantastische meerkamp groep met zelfs enkele toppers.
Ik ging mezelf verplichten daar meer van te gaan genieten en langzaamaan ging het steeds beter door ook meer leuke dingen te gaan doen.

Een paar weken geleden las ik dat niet alle atleten alleen maar goede trainingen hadden. En dat was het punt dat ik me realiseerde hoe vereerd ik moet zijn met m'n huidige top atleten. Ik heb sinds oktober met Ferry, Trystan en Lisanne alleen nog maar goede trainingen gehad. Ferry is nog steeds heel terwijl we gekscherend het seizoen begonnen om week 6 te halen. We zitten nu in week 10 en hebben net een geslaagde korte stage achter de rug en hij is nog heel 😇. Trystan begon met een bil blessure en durfde nauwelijks nog polsstok te springen en nu is z'n blessure vrijwel over en springt hij weer polsstok met redelijke greephoogte en bijna alles zonder duwtje 😅. En Lisanne is gewoon echt geweldig. Ze is een super atleet om mee te werken, enorm gemotiveerd en serieus.

Ik schaam me dood dat ik hier niet vanaf het begin van kon genieten maar ben er nu enorm blij mee.
Ik kan m'n energie weer kwijt en geniet weer van het leven. Afgelopen weekend sprong ik zelfs bij een polsstok wedstrijd 4,78m, zo hoog heb ik nog nooit gesprongen in m'n 1e wedstrijd.
En bewijs drang om te laten zien dat ik een goede trainer ben, dat heb ik niet meer. Ik ben Alex, ik ben continu bezig om een betere trainer te worden en ik steek al m'n energie erin om atleten beter te maken. Gelukkig heeft dat bij heel veel atleten al tot heel veel mooie prestaties geleid en als er dan toch mensen zijn die mij slechte trainer vinden dan is het helaas niet anders.

======================================================

2 feb 2014 - Alex van Zutphen
Veel van weinig resulteert in "Eindelijk"
Lang heb ik gedacht dat ik er mee zou moeten gaan leven, dat ik een net-nietter zou zijn, omdat ik mijn eigen doelstelling van 5 meter met polsstokhoogspringen nooit had gehaald.
Maar op 01 feb 2014 heb ik in Zoetermeer eindelijk 5 meter gesprongen.
11,5 jaar daarvoor deed ik mijn eerste poging om 5 meter te springen en in de 2 jaar daarna heb ik meerdere malen serieuze kansen gehad om die magische grens te slechten, echter lukte het nooit en moest ik genoegen nemen met slechts 1 keer 4,80 meter!
In 2004 scheurde ik mijn rechter adductor en ben toen veel te snel weer gaan trainen, wat later erg onverstandig bleek te zijn. Twee jaar later scheurde ik nog 2 keer mijn linker adductor en weer ging ik onverstandig om met het herstel. Uiteindelijk kostte me dat een paar jaar en veel motivatie. Polsstok werd toen minder belangrijk en ik accepteerde dat ik waarschijnlijk nooit meer de 5 meter zou gaan springen. Ik ging me volledig focussen op het trainen en coachen van topatleten zoals Laura Molenaar en Pim Jehee. Als trainer coach bleef ik wel deels meetrainen om algemeen fit te blijven. Toen in 2010 mijn werksituatie veranderde kreeg ik meer rust en meer tijd voor de sport en kon ik ook zelf weer actiever gaan springen. Dit resulteerde in 2011 in 4,82 indoor en 4,90 outdoor wat toen al een grotye verassing was. Ineens ging ik weer dromen van de 5 meter.
Eind 2012 besloot ik om fulltime coach te worden en dus te gaan leven van de sport. Ik ging veel meer training geven en deed heel vaak vooral de warming up mee. Hierdoor bleef ik zelf ook fit en kon ik relatief makkelijk mijn niveau vast houden. In feite train ik de laatste tijd ongeveer 12 keer per week halve laffe traininkjes. Kortom ik deed heel veel, van heel weinig! Desalniettemin was het lastig om het trainen/coachen te combineren met eigen wedstrijden. Het coachen ging altijd voor en als ik dan fit was kon ik amper wedstrijden doen door de drukke agenda van de atleten. Het was dan weleens frustrerend als ik in training zag dat ik beter werd terwijl dat er in wedstrijden niet uit kon komen. Ook dit seizoen was dat het geval, in trainingen sprong ik al steeds stuggere stokken en de eerste wedstrijden gingen goed. Maar echt op 5 meter rekende ik al niet meer. Mijn doel was voornamelijk om te laten zien dat ik op 35 jarige leeftijd mijn PR van 4,90 kon verbeteren. Afgelopen zaterdag ging ik weer een poging doen dit waar te maken. En in mijn 1e poging op 4,92 meter lukte dat. Aangezien ik nog niet moe was dacht ik "nou laat ik dan ook maar 5 proberen" , maar goed meestal gaat dat dan vreselijk mis. Maar zaterdag lukte het me om gewoon hetzelfde te blijven doen en direct op de 1e poging haalde ik de magische 5!
Enorme vreugde overheerste, maar tegelijkertijd dacht ik ook "was dit nou zo lastig!" ;)
Ik heb me in de afgelopen 10 jaar heel vaak voorgesteld hoe het zou zijn om 5 meter te springen. En dat zag er in mijn gedachten heel anders uit als nu. Er was nu bijna niemand meer in de hal, terwijl er in mijn gedachten altijd heel veel publiek bij was! Haha, nou ja dan moet ik het op het NK senioren eind februari nog maar een keer doen! Ik heb daar nu meer zin in als ooit tevoren. De druk is er helemaal af en nu gaan we er gewoon een feestje van maken :)
Als atletiekcoach haalde ik in 2012 mijn eerste grote succes. Tim Dekker haalde in Barcelona op de 10-kamp Brons bij het WK junioren! Een jaar later verbeterde  Femke Pluim het Nederlands junioren record Polsstokhoogspringen en haalde Zilver bij het EK junioren in Rieti.
Inmiddels ben ik op vele internationale toernooien geweest met als hoogte punt de Olympische spelen in Rio
-----------------------------------------------
ALZU-Coaching
Alex van Zutphen

Rek . nr : NL 73 ABNA 0433662190
Email: ALZU.Coaching@gmail.com
Mobiel: 06 14892639
-----------------------------------------------